2014 ex, 2015 in!

De laatste dag van het jaar. Eindelijk. Het was een immens lang jaar. Een zwaar jaar. Een jaar vol gemengde gevoelens. Met ups en downs. Tijd om alles dus eventjes op een rijtje te zetten.

Relatie

Roel en ik zijn dit jaar officieel gaan samenwonen eind januari. We hebben er een heftig jaar opzitten. Met ups en downs, zoals dat wel durft te gaan in een relatie. Maar: we hebben dit jaar overleefd. En hoe! Met het besef dat we elkaar enorm graag zien, en onwaarschijnlijk goed bij elkaar passen. Als je me nu zou vragen om een lijstje te maken met mijn perfecte man, dan mag je erop rekenen dat Roel hieraan beantwoordt voor 90%. Perfect is niemand natuurlijk, ik het minst van al. Elke dag sta ik op met een kus op mijn mond. Leven in harmonie, zonder ruzies of discussies, gewoon om de simpele reden dat je zo goed bij elkaar past waardoor er gewoon geen reden tot ruzie is, is zonder enig overdrijven de belangrijkste reden dat ik een loodzwaar jaar heb overleefd. We zijn dit jaar nader tot elkaar gekomen, waar ik enorm dankbaar voor ben.

Familie

Zoals je waarschijnlijk al gelezen hebt in een voorgaande blog, is 2014 een jaar vol tegenslagen geweest op vlak van familie. Mama is nog steeds herstellend van een heel zware operatie (kanker). Mijn neef pleegde vorige maand zelfmoord. Ik kan alleen maar hopen dat 2015 op dit vlak een pak beter loopt. Het ziet er in elk geval veelbelovender uit: de laatste testresultaten van mama waren goed. Hopelijk zijn de volgende dat ook en heeft ze binnenkort wat minder pijn!

Een fijne 'bijkomstigheid' van een relatie is dat je er instant een extra familie bijkrijgt. Iedereen kent de grappen over een vreselijk schoonmoeder/vader. Ik kan eerlijk zeggen dat ik geluk gehad heb. Ik spendeer graag tijd met Roels familie en kijk ook uit naar de feestdagen om met onze families tijd door te brengen. 

Werk

In februari maakte ik de overstap van project manager De Morgen naar marketing manager TV Familie & Blik. Een welkome promotie, waarvan ik eerlijk gezegd genoten heb. Ik heb ontdekt dat ik meer plezier haal dan verwacht uit cijfers en budgetten. En het was een goed jaar: ik heb een aantal heel succesvolle projecten kunnen uitwerken en veel targets kunnen behalen, dus ik ben een gelukkig mens. Ik hoop dat het volgend jaar een nog beter jaar wordt!

Politiek

Vorig jaar werd ik in november verkozen tot communicatieverantwoordelijke van Jong VLD nationaal. Na een leuke campagne uitgewerkt te hebben voor alle jongerenkandidaten, een project waar ik eigenlijk enorm veel energie ingestoken heb, heb ik mijn taken (noodgedwongen) op een lager pitje gezet (vooral door de operatie van mama en het werk). In september heb ik dan ook besloten om mijn ontslag in te dienen. Ik ben geen mens voor half werk. Ofwel doe ik iets goed, ofwel niet. Door alles wat er dit jaar veranderd was in mijn leven, woog deze verantwoordelijkheid net iets te zwaar door, waardoor ik keuzes gemaakt heb. Ik ben wel nog steeds lid van de raad van bestuur.

Lokaal ben ik nog steeds actief: ik ben communicatieverantwoordelijke & websitebeheerder van Jong VLD & Open Vld Buggenhout. Daarnaast ben ik bestuurslid bij de raad van de Bib & De Pit en de Welzijnsraad. Sociaal geëngageerd leven vind ik gewoon belangrijk en leuk, dus dit doe ik met heel veel plezier.

We zien wel wat de toekomst brengt op vlak van politiek. Ik blijf een betrokken en actief bestuurslid en blijf de liberale zaak enorm toegenegen, maar het is momenteel op een iets lager pitje dan vorig jaar.

 Vriendschappen

Mijn beste vriendin Tatjana is verhuisd naar Nederland. Mijn andere goeie vriendinnen wonen in West-Vlaanderen: Charlotte in Brugge, Stephanie in Waregem en Nele in Ruddervoorde. Het is moeilijk om vriendschappen makkelijk te onderhouden als je op minstens een uur rijden van elkaar woont. Gelukkig is er zoiets als Facebook en telefoon! Dit jaar (en vorig jaar) ook leuke mensen leren (beter) kennen via de politiek, zoals Julie, Ruth, Bob, Jozefien & Jeroen, etc. En natuurlijk heb ik er een hele fijne vriendenkring bijgekregen op de golf! Ik kijk ook op dit vlak uit naar 2015.

Gezondheid & uiterlijk

Een gemend en moeilijk jaar voor mij. Ik heb het gevoel dat ik wel een aantal belangrijke stappen gezet heb. Zo heb ik eindelijk mijn ogen laten laseren. Terug kunnen zien wanneer ik mijn ogen open doe, is een plezier dat ik moeilijk kan beschrijven aan iemand met goede ogen. Het is alsof er (letterlijk) een nieuwe wereld voor me is opengegaan.

Ik heb dit jaar ook verder gekeken naar de oorzaak van mijn buikkrampen. Ik heb, zoals zovelen, een spastisch kolon. Dit betekent dat ik overgevoelig ben voor sommige voedingsstoffen. Sinds ik lactose verminderd heb, heb ik opvallend minder last. In 2015 stel ik me wel tot doel om een uitgebreid onderzoek te laten uitvoeren om te zien aan welke voedingsstoffen ik allemaal allergisch/gevoelig ben. Want ik vrees dat een aantal van mijn andere ‘kwaaltjes’ hiermee in verband staan.

Een ander probleem waar ik last van heb is migraine. Hiervoor ben ik al bij een neuroloog in behandeling geweest (incl MRI etc). Veel kon men niet vinden, behalve wat littekenweefsel. Ik heb wel gemerkt dat sinds ik minder lactose eet, ook minder hoofdpijn heb. Vandaar dat ik verder wil uitzoeken op welke stoffen mijn lichaam slecht reageert.

Gewicht: ook al was ik vorig jaar goed afgevallen, tegen begin dit jaar was ik deze kilo’s al bijgekomen. Ondertussen schommel ik dus al een jaar tussen 70 & 74 kg. Een pak teveel voor een klein grut van 1m61. Mijn grote vloek en tegelijkertijd zegen is dat ik een zandloperfiguur heb. Biologisch gezien een heel gezond figuur, aangezien metingen hebben getoond dat ik weinig vet tussen mijn ingewanden heb en weinig vet rond mijn taille. Het nadeel is dat je minder snel iets aan je gewicht doet als je er eigenlijk nog vrij oké uitziet. Vechten tegen de kilo’s zal wel een eeuwige strijd worden vrees ik. Gelukkig was 2014 het jaar van de konten. Voor de eerste keer in mijn leven heb ik niet het gevoel dat mijn kont afschuwelijk is. Bedankt Kim, Beyoncé, Jennifer & Iggy. Mijn figuur is eindelijk ook eens ‘in de mode’. Tegenwoordig durf ik zelfs aansluitende kleedjes te dragen. Stel je voor!

Sport

Geen al te onsportief jaar achter de rug. Begonnen met golfen in april. Ik sluit het jaar af met handicap 39, wat wel fijn is. Golf is echt een sport die je bijt, waarvan je gepassioneerd raakt. En het is fantastisch om zen te zijn tijdens een wedstrijd: het enige moment in de dag dat ik volledig iPhone-loos ben. Geweldig toch? Dit jaar ook begonnen met yoga. Enige nadeel is dat het op vaste momenten valt, waardoor ik helaas wel een aantal lessen gemist heb. Volgend jaar beter…

Mijn goede voornemens & plannen voor 2015:

  • genieten van nog veel andere mooie momenten met Roel
  • ons huisje verder in orde brengen (we need a new roof!)
  • mijn bibliotheek installeren
  • een appartementje kopen als investering (small & cheap ze)
  • handicap 30 halen tegen einde van het jaar (golf)
  • fitter & strakker worden door meer te sporten
  • meer yogalessen volgen
  • proberen onder die gehate 70kg te raken :-)
  • testen doen om alle te vermijden voedingsstoffen op te sporen
  • mijn tanden op orde laten zetten - aka implantaten (of althans beginnen daaraan)
  • blijven investeren in vriendschappen, zowel ‘oude’ als nieuwe
  • meer tijd vrijmaken voor mijn familie
  • eindelijk beginnen met een boek te schrijven, iets waar ik al jaren van droom
  • niet beginnen met roken (kwestie dat ik toch een makkelijk voornemen heb ook hé)

Fijn eindejaar iedereen!

En als je me iets wil wensen, wens mij en m’n familie een goede gezondheid, want dat is het enige waar ik bitter weinig invloed op heb helaas!

I can see clearly now… finally

Ik draag al meer dan 20 jaar een bril. Op mijn 8 jaar had ik nog perfect zicht. De wereld was toen nog zo helder en ongecompliceerd. Op mijn 9 jaar waren mijn ogen opeens enorm verslechterd naar -3. Omdat het verschil zo spectaculair was, raadde mijn oogarts toen harde lenzen aan om verslechtering van mijn ogen verder te voorkomen. Je kan je wel inbeelden wat het effect is als je een 9-jarig kind lenzen in haar ogen laat steken. Eerst en vooral waren die dingen klein, broos en breekbaar. En duur. Vooral duur. Mijn ouders moesten hiervoor 10.000 BEF ophoesten, een immens bedrag voor hen.

Met mijn ogen heb ik altijd een haat-liefde verhouding gehad. En met mijn lenzen en bril nog meer. Eerst en vooral: hoe onpraktisch is dat eigenlijk, een bril? Probeer eens om in de winter een warm lokaal binnen te gaan. Aangeslagen glazen. Of de regen. Absoluut geweldig. Ah, en mijn favoriet: sporten, en vooral zwemmen. Tijdelijk blind dus.

Dan denk je misschien: hé Pamela, dat los je toch makkelijk op met lenzen? Wel… niet direct. Ik droeg harde lenzen. Voor de leken: dit zijn kleinere, hardere lenzen dan de zachte lenzen en moeilijker te verdragen. Het kleinste stofje of een enkel zandkorreltje was genoeg om me te herschapen tot een jankende kleuter.

Ik ben afkomstig van de zee en sinds ik 9 ben haat ik het om naar het strand te gaan. Ofwel draag je lenzen (d’office een slecht idee, aangezien je niet enkel zand maar ook wind op het strand hebt) ofwel draag je je bril. Met een bril kan je niet in zee (is echt te belachelijk om te zwemmen met een bril), op het strand spelen gaat ook maar half (beachvolley is best wel lullig met een bril) en eerlijk is eerlijk: sexy voelde ik me toch ook nooit met een bril hoor.

Na 10 jaar harde lenzen, ben ik moeten overstappen op zachte. Ik kon de harde niet meer in mijn ogen verdragen. De zachte lenzen waren wat makkelijker in gebruik, goedkoper en eenvoudiger te verdragen. Dus, dat ging ook een tijdje goed. Maar de afgelopen jaren ging dat ook steeds moeizamer, totdat ik mijn lenzen enkel nog droeg om te sporten of uit te gaan. Overdag droeg ik altijd mijn bril, zeer tegen mijn zin, aangezien ik mezelf echt niet aantrekkelijk vind met bril.

Kortom: de afgelopen 21 jaar heb ik gevloekt op zowel mijn bril als mijn lenzen. Het is moeilijk om uit te leggen aan een niet-brildrager hoe het leven is met bril. Gewoon het concept ‘opstaan en direct zien’ is al zolang geleden…

De afgelopen 10 jaar zeg ik ‘dat ik ooit krasjes wil laten zetten’. Maar zo snel gaat dat nu eenmaal niet. Eerst moest ik toch al een aantal jaren stabiel zijn (ondertussen al een paar jaar stabiel). Dan volgen een aantal onderzoeken. Ik ben naar het AZ Sint-Monica in Deurne (Antwerpen) gegaan (www.oogkliniek.be). Daar was ik direct in goede handen bij Dr. D’Heer en zijn assistent Carine Kint.

De vooronderzoeken waren soms wat creepy. <Disclaimer: wat volgt is niet geschikt om gelezen te worden door mensen die gruwelen van het idee dat iemand aan hun oog komt> Dus, je ligt op een dokterstoel, volledig horizontaal. Men plaatst een rubberen ‘tjoep’ in je oog, vult deze met vloeistof en maakt er een echo van. Je weet wel: een echo: met een staaf over je oogbol gaan dus. Enorm plezant. Not.

Tijdens de onderzoeken bleek dat ik geschikte ogen had voor de operatie, MAAR mijn oogkassen zelf waren te klein om de LASIK operatie (beter gekend als ‘laseren’) te ondergaan. Fijn hoor, daar zit je dan op die stoel, met 2 dokters voor je neus die meermaals zeggen ‘ah nee, zo’n kleine ogen, dat gaat niet lukken’. Voel je je echt toppie door. Maar, er was een andere methode, minder gekend, maar een die ze even vaak uitvoeren, namelijk de Implanteerbare Contact Lens (ICL). Dit is een ultradunne zachte lens die in het oog wordt ingeplant tussen de natuurlijke lens en de iris. Een implanteerbare contactlens heeft als voordeel omkeerbaar te zijn en kan ook hele grote afwijkingen corrigeren. Deze lens wordt onder druppelverdoving geplaatst achter de pupil.

Voor de mensen die echt nog meer willen weten, kijk even naar dit filmke en zie de uitleg van de dokter die me heeft geopereerd. 

Dus… op maandag 6 oktober heb ik mijn droom om te kunnen zien in vervulling gebracht. Opname was voorzien om 12u. In eerste instantie kreeg ik een pilletje per oog. Juist. Een pilletje. Trekt daar een verpleegster je ooglid open en dropt daar (met een pincetje) een pilleke in. Dit om mijn pupillen ‘open te zetten’. Daarna een uurke wachten voordat de verpleegster me kwam halen. Denk aan een operatieschort en blauwe plastieken zakjes rond je voeten. Enorm sexy. Roel was erbij en ik vrees dat zijn goesting in mij dan wel een tikkeltje minder was dan normaal.

Eenmaal bij het operatiekwartier mocht ik me op een bed gaan liggen (na vlug nog effe een plasstopke ingevoerd te hebben. Zenuwen weet je wel). Daar werden mijn ogen zowat verdronken in druppels en kreeg ik een baxter ‘om de zenuwen te kalmeren’. Nu, stressvrij genieten was me weinig gegund, aangezien er kort nadien opeens 3 verpleegsters naast me stonden roddelen en kletsen. Maar, blijkbaar hielp die baxter al wat want ik ben niet grumpy as hell geworden.

En toen was het zover: ik werd het operatiekwartier binnengereden. Mijn eerste indruk was: ‘zet die chauffage aan’. Ijskoud was het daar, precies een frigo. Ik snap dat de bacteriën zo beter buiten blijven, maar hemel: ik lag daar in een dun hemdje hé jongens. Dan plaatste de dokter een klem rond mijn rechteroog. Deze werd opgesperd onder het gemompel ‘dit zal wat onaangenaam zijn’ – no shit. Toen kreeg ik opnieuw een vloeistof in mijn oog. Wist je trouwens dat als je voldoende vloeistof in je oog krijgt, dit doorloopt naar je keel. Heel bizar hoor. De operatie zelf liep vlotjes, de dokter zorgde er echt voor dat ik gerustgesteld en relaxt was.

Na de operatie werd ik direct terug naar mijn kamer gebracht. De operatie zelf ging van start rond kwart voor 2 en om half 3 zat ze er al op, dus dat liep heel vlotjes. Om 16u moest ik opnieuw bij de dokter komen ter controle (meten van de druk). Ondertussen mochten we al iets gaan eten in het restaurant van het ziekenhuis (voor de culinaire hoogstandjes moet je er niet wezen trouwens). Eten smaakte maar raar, aangezien er al zoveel vloeistof in mijn keel was gelopen. Maar, aangezien ik al sinds het ontbijt niets binnenhad, kon het me echt geen bal schelen. Ik was uitgehongerd!

Om 16u bevestigde de dokter dat alles prima in orde was. Mijn zicht was al op 90%. Ik had het moeilijk met licht en mijn ogen waren droog, maar dat bleek normaal te zijn (want ik was uiteindelijk net geopereerd).

De dag nadien moest ik opnieuw op controle komen: alles loopt prima. Maar, de eerste dagen kon ik niet tegen licht, en waren mijn ogen snel vermoeid. Opnieuw: helemaal normaal.

Ah, en wat echt stom was: ik moest slapen met ‘schelpjes’ op mijn ogen. Enorm aantrekkelijk enzo!

ik.png


Nu zijn we een goeie week verder en ga ik zonder bril of lenzen door het leven. En hoe geweldig is dat! Ik kijk er al naar uit om te gaan zwemmen. En te golfen.

Elke ochtend is het fijn om wakker te worden… en te zien. So finally, after all these years, I can see clearly now.

Keep on smiling!

 Weet je wat typisch is eenmaal je afgevallen bent? Dat je opeens een stuk meer fierheid en ja, zelfs ijdelheid in je hebt. Mijn portefeuille kan ervan meespreken. Ik heb hele leuke kleedjes (size 36!) gekocht, iets waar mijn bankrekening me stilaan voor haat vrees ik, maar onlangs had ik ook het geluk om een bleaching te winnen op de Goed Gevoel Ladies Fair. 

Anyway, een professionele bleaching bij de tandarts kost al snel 400 à 450 euro, dus je kan je wel inbeelden hoe happy ik was toen ik het telefoontje kreeg van Glamsmile!

Ik had me al eens geïnformeerd over bleaching, en ik kende dus de pro’s en con’s. De voordelen zijn (obviously) een witte glimlach. Nadelen zijn de kostprijs, het is niet permanent en je tanden kunnen er gevoelig door worden. Ik stapte dus met een bang hartje binnen bij de tandarts, want ik had ook een afspraak gemaakt om mijn volledige gebit nog eens onder de loep te nemen.

Eerlijk: ik ben een problematisch geval als het op tandartsen aankomt. Ten eerste knarsetand ik ’s nachts, waardoor ik al 4 kiezen heb moeten laten ‘ontzenuwen’ (aka wortelkanaalbehandeling). Honestly, ik vind zo’n wortelkanaalbehandeling een echte horror! Echt waar. Denk aan de film ‘The Dentist’, vermenigvuldig het gevoel dat je bij die film krijgt met 10 en dan kom je bijna uit aan hoeveel ik het haat om naar de tandarts te gaan. Niet alleen doet het pijn, maar vooral het luisteren naar het boren, vijlen, schaven etc maakt me gek!

Anyway, op naar de tandarts. Op het eerste zicht alvast geen gaatjes (oef!), maar die tandplak must go. Iets waar mijn gebruikelijke tandarts weinig tot geen waarde aan hechtte, ook niet toen ik erom vroeg. Dit was zonder twijfel de minst leuke fase. Echt pijn doet het niet, maar leuk is het nou ook weer niet. Maar… alles voor die witte glimlach hé!

Bij de tandarts (in tegenstelling tot thuiskits) wordt er gewerkt met een plasmalamp. Het tandvlees wordt volledig beschermd en er wordt een product aangebracht op de tanden. Daarna wordt er in drie sessie van 20 minuten met de bijhorende rustpauze gebleacht. Uiteindelijk ben ik bijna 3 uur bij de tandarts geweest. Het verschil met mijn normale tandarts en Glamsmile merkte ik wel. Waar mijn tandarts heel functioneel kijkt naar ‘hoe gezond zijn je tanden’, keek deze tandarts niet enkel daarnaar, maar ook naar het esthetische: hoe mooi zijn je tanden. Iets wat ik zeker kon waarderen. En, er werd een voor en na foto genomen. Kijk nu zelf naar het verschil: ik ben er alvast superblij mee!

Links voor, rechts &amp; onder: na

Links voor, rechts & onder: na

Nu, een weekje later, zijn mijn tandjes nog steeds niet overgevoelig en krijg ik veel complimentjes over mijn witte glimlach, dus ik ben vanaf nu een grote fan!