Waarschuwing: deze blog is (vandaag) weinig geschikt voor mannen!
Beste Frouke,
We kennen elkaar nog niet lang en zeker nog niet goed. Toch weet je al veel van me: je kent mijn slechte levensgewoontes, je kent m’n gewicht (geloof me, voor ik aan deze campagne begon werd dat cijfer beter bewaakt dan het gemiddeld staatsgeheim of dan onze begroting) en je hoort aan wat ik de week ervoor gegeten heb (nog zoiets dat ik normaal gezien amper aan mezelf durf bekennen, laat staan luidop aan een ander).
Vorige week was je best wel tevreden hoe ik alles geregeld had: op restaurant het slaatje etc. Ook deze week zal je tevreden zijn. Maar eerlijk: makkelijk was het niet.
Eerst en vooral (ohja, als er mannen zijn die m’n goedbedoelde waarschuwing niet ter harte genomen hebben, sla deze paragraaf over, trust me): er is zo een zekere periode in de maand… -dames, jullie voelen hem natuurlijk al even komen- dat je echt de muren zou oplopen! Niet alleen heb je het gevoel dat je bent opgezwollen als een olifant (ikke, een dramaqueen? Neen hoor), daarnaast heb je het gevoel dat je minstens een volledige zak chips (of chocola of koekjes of…) en als je echt bij de ongelukkigen bent, je eigenlijk liefst van al je volledige snoepkast zou leegeten. Tof is het niet echt en toch kennen we allemaal dat gevoel en herkennen we het ook maandelijks. Wel, tijdens je 2e week diëten is het niet handig. Natuurlijk, handig of leuk is het nooit maar toch!
Niet alleen had ik deze week dus dat gevoel, daarnaast is m’n sociale kalender de nagel aan mijn doodskist aan het worden. Gisteren op restaurant toch maar gekozen voor de gegrilde steak met groentjes (en zeggen tegen je tafelgast: Tuurlijk, neem jij maar frietjes, naar mij moet je niet kijken, omdat niemand de flauwe spelbreker wilt zijn natuurlijk) en een glaasje cava. We hadden afgesproken dat ik er in het weekend elke avond een mocht hebben he, zo’n glaasje cava? Donderdagavond viel dus eigenlijk best goed mee.
Daarnet echter was van een andere categorie: Nieuwjaarsreceptie Jong VLD Nationaal. Super gezellig, je leert er leuke mensen kennen, ziet andere vrienden terug… Maar daar sta je dan: nog niet gegeten (rechtstreeks van m’n werk geweest en zo stom geweest om niets mee te nemen) en omringt door (hoogstwaarschijnlijk lekkere) broodjes. Ik zweer het je Frouke, ik kon ze ruiken. Nog nooit zoveel zin gehad in brood denk ik. Honger is dan ook de beste saus. Nu zit ik hier, deze brief aan jouw te schrijven, met naast me een lekker bord (zelfgemaakte) soep. Smaakt me ook voortreffelijk hoor… Maar eerlijk… Mijn lichaam hunkerde naar een stuk chocolade deze week of een stukje brood daarnet.
Mijn lichaam… Echt, she’s not amused. Jaren doet ze erover om wat vetreserves op te bouwen en door jouw dieet smelten deze weg. Maar, ik weet zeker dat jij maandag trots op me zal zijn. En stiekem doe ik het daar ook wel een beetje voor. Ben altijd wel een beetje een peoplepleaser geweest. En natuurlijk doe ik het ook wel omdat ik de hete adem in m’n nek voel van al m’n vrienden en ongeveer elke bloglezer die dit leest… Dat helpt ook wel… Dat, en het feit dat ik nu ook constant sms’en, tweets en berichten krijg van vrienden met als boodschap ‘ik heb jouw campagne gehoord op de radio/ik heb een banner gezien van je/je staat in de reclame op Facebook’. En dan moet die tv-spot nog on air komen. Help.
Soit, ik ga nog ene drinken, het is vrijdagavond. Ik behoorde al in Plan B te zitten… Met een glas water helaas… We zien elkaar maandag!
Groetjes,
Pamela
PS: hieronder een grappige cartoon die maar een klein beetje op mij van toepassing was…
