De 2 vragen die je als zwangere vrouw als eerste te horen krijgt, zijn 1/ Weet je al wat het is? 2/ Wil je een jongen of een meisje? 2 simpele vragen, maar vooral op de 2e vraag vind ik het moeilijk om een antwoord te geven.
Waarom? Wel, eerst en vooral: stel dat je tegen iedereen verkondigt dat je liefst een meisje krijgt en het blijkt een jongetje te zijn, dan zou ik het gevoel hebben dat ik ergens verraad gepleegd heb ten opzichte van mijn ongeboren kind. Alsof ik er opeens minder blij mee zou zijn. En ten tweede, ik ben er eigenlijk totaal nog niet over uit. Beide gaan zeker grote voordelen hebben en sommige nadelen. Als ik bedenk welke band ik met mijn moeder heb, lijkt het me fantastisch om een meisje te krijgen. Anderzijds denk ik aan mijn dramamomentjes en lijkt een jongetje me toch ook wel geweldig & vooral simpeler.
Waar ik het wel heel moeilijk mee heb, is m'n angst. Angst dat mijn dochter in een andere maatschappij zal leven dan waar ik ben opgegroeid. Toen ik 13 was, ben ik (net zoals zoveel generatiegenoten) geconfronteerd met de Dutroux-affaire. Zeker nu ik mama word denk ik terug aan deze periode. De impact die deze gebeurtenissen op mijn leven gehad hebben: ik mocht niet buitenkomen na het donker (in de winter is dit om 16u30 hé), ik werd gevoerd & opgehaald naar/van een feestje (wat ik echt niet erg vond), ik werd gewaarschuwd voor vreemde mannen met slechte bedoelingen, vreemden (in de betekenis van onbekenden) mocht ik niet vertrouwen, liften stond garant voor verkrachting etc etc. Om maar te zeggen, de impact was immens.
Na de afgelopen week besef ik meer en meer dat de gebeurtenissen op 22 maart ook een impact zullen hebben op de generatie(s) na ons. Waar je als ouder na de Dutroux-affaire nog het gevoel had dat je je kind kan beschermen tegen onheil, is de vrees voor de willekeur van een terroristische aanslag immens groot. En ja, rationeel gezien weet ik dat je meer kans hebt op een verkeersongeval, maar emotioneel gezien bijt het. Je vraagt je oprecht af in welke wereld je een kind zal zetten. Die dag ben ik toegekomen op het werk al wenend, deze vraag uitsnikkend.
Een andere angst (had ik niet al eens gezegd in een vorige blog dat ik gigantisch bang ben voor alles - bij deze dus nogmaals het bewijs) is wat de positie van vrouwen in onze maatschappij zal zijn over 20 jaar. Zal mijn dochter dezelfde vrijheid kennen als ik? Zal ze opgroeien in een verlichte maatschappij waar scheiding van kerk en staat en liberale waarden als gelijke rechten voor holebi's, vrouwen etc gelden? Zal ze zonder angst op straat kunnen lopen in de outfit naar haar keuze? Zal ze dezelfde kansen krijgen op vlak van werk en onderwijs als ik gehad heb?
Sommigen verklaren me gek als ik hierover begin, maar dan verwijs ik graag naar Turkije en Iran, waar vrouwen 20 jaar geleden meer rechten en vrijheden hadden dan nu. Ik hoop, meer nog, ik zal vechten tot mijn laatste snik, om mijn kind die rechten en vrijheden te geven. Maar de toekomst wordt onzekerder met de dag.
Anyway, volgende week zullen we (normaal gezien) het geslacht te weten moeten komen van onze baby. Maar wat het ook zal zijn, een jongen of een meisje, onze enige zorg is dat het gezond zal zijn. (I know, cliché).