De kaap van de 12 weken hebben we eindelijk bereikt! Uiteraard hebben we mijn zwangerschap zolang niet stil kunnen houden (zeker niet bij de dichte familie & vrienden). Mijn totale gebrek aan dranklust viel daarvoor net iets teveel op. Daarnaast vonden we het eigenlijk verschrikkelijk moeilijk om te zwijgen over iets wat ons zo gelukkig maakt (en mij vooral ziek). Je weet wel, waar het hart van vol is, loopt de mond van over (hah, pun inteded!).

Maar we zitten dus aan 12 weken én de dokter had gisteren het geweldige nieuws dat alles er supergoed uitziet. Onze baby groeit volledig normaal, niet te snel, niet te traag. De nekplooimeting is goed verlopen, een flinterdun nekje volgens de dokter.

Ein-de-lijk is de misselijkheid aan het beteren, maar ik heb een nieuwe wondere wereld ontdekt. Die van de bekkeninstabiliteit. Nogal vroeg om (zeker bij een eerste kind) dit al op 3 maanden te hebben, maar in se is het geen negatief iets. Het is een teken dat je bekken weker wordt om een vlottere bevalling te garanderen. Helaas is het ook pijnlijk, met als gevolg dat ik oefeningen zal moeten doen met een kinesist.

De positieve kant van het verhaal is wel de immense & continue verwondering. Bij de dokter de snelle & stabiele hartslag van je baby horen, zwaaiende armpjes & beentjes zien die wijzen op een heel actieve baby, mijn lichaam zien veranderen. Het doet iets met een mens. Zelfs met een mens die een gruwelijke hekel heeft aan bijkomen :-).

Hoe Roel ermee omgaat is ook echt wel cute! Hoe hij elke avond kusjes op mijn buik geeft en onze baby vertelt hoe graag zijn/haar papa hem/haar ziet. Beetje vreemd wel om Roel tegen m'n vrouwelijke delen te horen praten, maar soit, dat nemen we er maar bij.

Heel fijn is ook de raad & hulp die ik krijg van zowel zwangere vriendinnen als vriendinnen met kindjes. Binnenkort hoor ik mee in dat clubje van 'mama's', iets wat ik ergens nog steeds een beetje bizar vind.

Zwanger zijn is dus, buiten alle lichamelijke ongemakken (and trust me, they're there), wel echt awesome!