Ik draag al meer dan 20 jaar een bril. Op mijn 8 jaar had ik nog perfect zicht. De wereld was toen nog zo helder en ongecompliceerd. Op mijn 9 jaar waren mijn ogen opeens enorm verslechterd naar -3. Omdat het verschil zo spectaculair was, raadde mijn oogarts toen harde lenzen aan om verslechtering van mijn ogen verder te voorkomen. Je kan je wel inbeelden wat het effect is als je een 9-jarig kind lenzen in haar ogen laat steken. Eerst en vooral waren die dingen klein, broos en breekbaar. En duur. Vooral duur. Mijn ouders moesten hiervoor 10.000 BEF ophoesten, een immens bedrag voor hen.
Met mijn ogen heb ik altijd een haat-liefde verhouding gehad. En met mijn lenzen en bril nog meer. Eerst en vooral: hoe onpraktisch is dat eigenlijk, een bril? Probeer eens om in de winter een warm lokaal binnen te gaan. Aangeslagen glazen. Of de regen. Absoluut geweldig. Ah, en mijn favoriet: sporten, en vooral zwemmen. Tijdelijk blind dus.
Dan denk je misschien: hé Pamela, dat los je toch makkelijk op met lenzen? Wel… niet direct. Ik droeg harde lenzen. Voor de leken: dit zijn kleinere, hardere lenzen dan de zachte lenzen en moeilijker te verdragen. Het kleinste stofje of een enkel zandkorreltje was genoeg om me te herschapen tot een jankende kleuter.
Ik ben afkomstig van de zee en sinds ik 9 ben haat ik het om naar het strand te gaan. Ofwel draag je lenzen (d’office een slecht idee, aangezien je niet enkel zand maar ook wind op het strand hebt) ofwel draag je je bril. Met een bril kan je niet in zee (is echt te belachelijk om te zwemmen met een bril), op het strand spelen gaat ook maar half (beachvolley is best wel lullig met een bril) en eerlijk is eerlijk: sexy voelde ik me toch ook nooit met een bril hoor.
Na 10 jaar harde lenzen, ben ik moeten overstappen op zachte. Ik kon de harde niet meer in mijn ogen verdragen. De zachte lenzen waren wat makkelijker in gebruik, goedkoper en eenvoudiger te verdragen. Dus, dat ging ook een tijdje goed. Maar de afgelopen jaren ging dat ook steeds moeizamer, totdat ik mijn lenzen enkel nog droeg om te sporten of uit te gaan. Overdag droeg ik altijd mijn bril, zeer tegen mijn zin, aangezien ik mezelf echt niet aantrekkelijk vind met bril.
Kortom: de afgelopen 21 jaar heb ik gevloekt op zowel mijn bril als mijn lenzen. Het is moeilijk om uit te leggen aan een niet-brildrager hoe het leven is met bril. Gewoon het concept ‘opstaan en direct zien’ is al zolang geleden…
De afgelopen 10 jaar zeg ik ‘dat ik ooit krasjes wil laten zetten’. Maar zo snel gaat dat nu eenmaal niet. Eerst moest ik toch al een aantal jaren stabiel zijn (ondertussen al een paar jaar stabiel). Dan volgen een aantal onderzoeken. Ik ben naar het AZ Sint-Monica in Deurne (Antwerpen) gegaan (www.oogkliniek.be). Daar was ik direct in goede handen bij Dr. D’Heer en zijn assistent Carine Kint.
De vooronderzoeken waren soms wat creepy. <Disclaimer: wat volgt is niet geschikt om gelezen te worden door mensen die gruwelen van het idee dat iemand aan hun oog komt> Dus, je ligt op een dokterstoel, volledig horizontaal. Men plaatst een rubberen ‘tjoep’ in je oog, vult deze met vloeistof en maakt er een echo van. Je weet wel: een echo: met een staaf over je oogbol gaan dus. Enorm plezant. Not.
Tijdens de onderzoeken bleek dat ik geschikte ogen had voor de operatie, MAAR mijn oogkassen zelf waren te klein om de LASIK operatie (beter gekend als ‘laseren’) te ondergaan. Fijn hoor, daar zit je dan op die stoel, met 2 dokters voor je neus die meermaals zeggen ‘ah nee, zo’n kleine ogen, dat gaat niet lukken’. Voel je je echt toppie door. Maar, er was een andere methode, minder gekend, maar een die ze even vaak uitvoeren, namelijk de Implanteerbare Contact Lens (ICL). Dit is een ultradunne zachte lens die in het oog wordt ingeplant tussen de natuurlijke lens en de iris. Een implanteerbare contactlens heeft als voordeel omkeerbaar te zijn en kan ook hele grote afwijkingen corrigeren. Deze lens wordt onder druppelverdoving geplaatst achter de pupil.
Voor de mensen die echt nog meer willen weten, kijk even naar dit filmke en zie de uitleg van de dokter die me heeft geopereerd.
Dus… op maandag 6 oktober heb ik mijn droom om te kunnen zien in vervulling gebracht. Opname was voorzien om 12u. In eerste instantie kreeg ik een pilletje per oog. Juist. Een pilletje. Trekt daar een verpleegster je ooglid open en dropt daar (met een pincetje) een pilleke in. Dit om mijn pupillen ‘open te zetten’. Daarna een uurke wachten voordat de verpleegster me kwam halen. Denk aan een operatieschort en blauwe plastieken zakjes rond je voeten. Enorm sexy. Roel was erbij en ik vrees dat zijn goesting in mij dan wel een tikkeltje minder was dan normaal.
Eenmaal bij het operatiekwartier mocht ik me op een bed gaan liggen (na vlug nog effe een plasstopke ingevoerd te hebben. Zenuwen weet je wel). Daar werden mijn ogen zowat verdronken in druppels en kreeg ik een baxter ‘om de zenuwen te kalmeren’. Nu, stressvrij genieten was me weinig gegund, aangezien er kort nadien opeens 3 verpleegsters naast me stonden roddelen en kletsen. Maar, blijkbaar hielp die baxter al wat want ik ben niet grumpy as hell geworden.
En toen was het zover: ik werd het operatiekwartier binnengereden. Mijn eerste indruk was: ‘zet die chauffage aan’. Ijskoud was het daar, precies een frigo. Ik snap dat de bacteriën zo beter buiten blijven, maar hemel: ik lag daar in een dun hemdje hé jongens. Dan plaatste de dokter een klem rond mijn rechteroog. Deze werd opgesperd onder het gemompel ‘dit zal wat onaangenaam zijn’ – no shit. Toen kreeg ik opnieuw een vloeistof in mijn oog. Wist je trouwens dat als je voldoende vloeistof in je oog krijgt, dit doorloopt naar je keel. Heel bizar hoor. De operatie zelf liep vlotjes, de dokter zorgde er echt voor dat ik gerustgesteld en relaxt was.
Na de operatie werd ik direct terug naar mijn kamer gebracht. De operatie zelf ging van start rond kwart voor 2 en om half 3 zat ze er al op, dus dat liep heel vlotjes. Om 16u moest ik opnieuw bij de dokter komen ter controle (meten van de druk). Ondertussen mochten we al iets gaan eten in het restaurant van het ziekenhuis (voor de culinaire hoogstandjes moet je er niet wezen trouwens). Eten smaakte maar raar, aangezien er al zoveel vloeistof in mijn keel was gelopen. Maar, aangezien ik al sinds het ontbijt niets binnenhad, kon het me echt geen bal schelen. Ik was uitgehongerd!
Om 16u bevestigde de dokter dat alles prima in orde was. Mijn zicht was al op 90%. Ik had het moeilijk met licht en mijn ogen waren droog, maar dat bleek normaal te zijn (want ik was uiteindelijk net geopereerd).
De dag nadien moest ik opnieuw op controle komen: alles loopt prima. Maar, de eerste dagen kon ik niet tegen licht, en waren mijn ogen snel vermoeid. Opnieuw: helemaal normaal.
Ah, en wat echt stom was: ik moest slapen met ‘schelpjes’ op mijn ogen. Enorm aantrekkelijk enzo!
