Hoe overleef je Corona quarantaine met een kleuter?

Het Corona virus zorgde ervoor dat we allen onze levenstijl moeten aanpassen. Waar het een maand of 2 geleden de normaalste zaak van de wereld was om gewoonweg te gaan en staan waar je wilde, is dit geen optie meer. Strenge maatregelen zijn genomen (in naam van de volksgezondheid uiteraard) die onze bewegingsvrijheid serieus ingeperkt hebben. En terecht uiteraard.

Maar hoe ga je ermee om? Hoe vertel je een driejarige wat er aan het gebeuren is? Hoe hou je hem/haar rustig terwijl jij van thuis probeert te werken?

Geen evidentie. Tot voor kort werkte ik nog fulltime van thuis, in combinatie met een 3-jarige entertainen. En uiteraard alles van huishoudelijk werk erbij, waar ik tot voor kort de luxe en het geluk had van een poetsvrouw. Roel is volop bezig met de verbouwingen van onze nieuwe huis (want in juni moeten we verhuizen, en op straat leven is precies toch geen topidee met een kleuter), dus van hem kan ik evenmin veel hulp verwachten.

Het ergste is zonder enige twijfel de calls. Lara slaagt erin om superflink te zijn, totdat ik durf aan een videocall of telefoongesprek te beginnen. Then all hell breaks loose. Dus hoe ga ik er nu mee om?

Niet zo makkelijk dus. Ik merk op mijn Facebook dat sommigen zelf kleuterjuf spelen. Niets voor mij vrees ik. Creativiteit heb ik nooit mijn beste kant gevonden, noch heb ik het bijhorende geduld.

Mijn strategie is dus deze:

1. Ik heb de webshops van Lidl & Bol.com effe leeggeplunderd. Denk aan Play-Doh, schilderijtjes, puzzels, stickers, stempels etc.

2. We hebben een grote zak met vanalles van knutselgerief gemaakt en elke dag mag ze kiezen wat ze wilt doen (kleuren, schilderen, knippen & plakken, stickers). Dit kan zij doen aan de grote tafel, terwijl ik tegenover haar zit op m’n laptop. Zo heeft ze nog steeds het gevoel dat ze aandacht krijgt en kan ze zich toch uren bezighouden.

3. Tablet. Normaal laten we haar hier zelden op, maar als je een call hebt dan is de tablet soms een lifesaver. Denk aan Youtube (uiteraard) maar ook toffe spelletjes zoals puzzelspelletjes en andere toffe spelletjes (bv. Speel & Leer)

4. TV. In dezelfde categorie als de tablet. Iets wat onder normale omstandigheden eigenlijk niet echt vaak mag, laten we nu wat vrijer toe.

5. Opdrachtjes vanuit school: met veel dank aan juf Sophie die ons materiaal bezorgd. Eventjes toelichten en ze is toch alweer 5 à 10 minuutjes zoet.

6. Schaamteloos omkopen: als je nu eventjes stil bent, krijg je straks …. (kies uit: snoep, koek, ijs, limonade,…).

Zal ik er prijzen mee winnen voor moeder van het jaar? Waarschijnlijk niet. Maar ik overleef. En dat is eventjes het belangrijkste.

Veel sterkte aan iedereen, maar vooral de ouders van kleine kinderen. We’re all in this shit, together. Feel free om jouw overlevingstips hieronder achter te laten!

'Zo'n verschrikkelijk zwaar jaar als 2019 zal 2020 nooit kunnen worden'

Met schaamrood op de wangen moet ik bekennen dat ik al lang geen blog meer geschreven heb. Al heel lang. Meer dan een jaar om precies te zijn.

Uiteraard heb ik excuses, wie niet als het gaat om een goede gewoonte niet meer voort te zetten? You should hear me about dieting. Neen, serieus, 2019 was zwaar, zelfs objectief bekeken.

Ik ben in januari 2019 begonnen met mijn nieuwe job. Van marketing manager TV Familie, Story & TeVe-Blad, overstappen naar Global Brand Manager Rodenbach & Brugge Tripel: wat een verschil. Ik snap nu waarom FMCG als dé leerschool voor marketeers wordt gezien. Super interessant, maar heel uitdagend. De eerste maanden droomde ik bijna dagelijks van het werk. Mijn manier om de geleerde info te verwerken precies.

In februari was de start van een van de grootste campagnes van Rodenbach ooit: de samenwerking met De Mol. Best wel ironisch als je beseft dat ik net de media de rug had toegekeerd. Professioneel dus een hele zware periode: me nog volop aan het inwerken, in combinatie met een giga actie.

In maart ging Lara voor de eerste keer naar school. Gedaan met haar om 18u aan de creche op te halen, school eindigt om 15u30. Wie in hemelsnaam kan zijn eigen kind van school halen als je fulltime werkt?

Lara op haar eerste schooldag :)

In april werd Roel opeens onverwacht werkloos. Nu, tis te zeggen, maanden ervoor had hij zelf al gezegd dat hij net zijn vervanger had binnengehaald in het bedrijf. Kort: ze waren bezig met een groot project op z’n werk, waarvoor andere expertise nodig was dan Roel had; daarvoor beroep gedaan op een zelfstandige. Aan die persoon is hij ook zijn werk verloren.

In mei werd Lara opgenomen in het ziekenhuis. Ze heeft al sinds haar geboorte last van haar darmen. Al zolang ik me kan herinneren kreeg ze lactulose. Aangezien dat niet voldoende hielp, moest ze gedurende 3 dagen non stop baxters krijgen om een darmspoeling te doen. Gelukkig was Roel thuis, dus bleef hij bij haar slapen in het ziekenhuis.

Ocharme ons popje…

In juni kwam een einde aan de relatie tussen mama en Tom, na meer dan 15 jaar. Uit respect voor mama ga ik hier niet in op details. Ik ben enig kind en heb een hele close band met mama, dus al haar zorgen werden automatisch ook mijn zorgen.

Eind juni vonden we het huis van onze dromen (of dat zou het toch worden na grondige renovatiewerken), en we tekenden de compromis in juli. Net in die periode kregen we ook te horen dat de nieuwe job van Roel toch niet doorging, aangezien een ex-CEO van die werkgever last-minute (net voor het tekenen van het contract) ook had gesolliciteerd en de job dus gekregen had.

Begin augustus volgde onze geweldige Italië-reis met dank aan Brecht & Emilie en aan een geweldig toffe groep mensen! Absoluut een van de hoogtepunten van het jaar. Na onze reis ging Roel onvermoeibaar verder solliciteren, en vond hij zijn huidige job!

Niet onbelangrijk: eind augustus verkochten we ook het huis van Roel. In minder dan 10 dagen slaagden we erin om het huis te verkopen. In de volgende blog tips over hoe we dit hebben klaargespeeld. Dikke merci hiervoor ook aan Wim, die een cruciale rol speelde.

Begin september startte Roel in zijn nieuwe job bij HLS als facility manager. Grappig dat we nu opeens in dezelfde (bier)sector aan het werk zijn. Verder vierden we tijdens een feestweekendje Lara’s verjaardag: zaterdag met de volledige familie, zondag met de vrienden. Een geweldig feestje al zeg ik het zelf.

In oktober hebben we mama kunnen helpen met haar verhuis naar haar nieuw appartement. Na de nodige Ikea bezoekjes heeft ze echt een hele leuke thuis gemaakt waar wij (en ons meisje) ons evengoed thuis voelen. Daarnaast opnieuw een werkmijlpaal in oktober: ik ontwikkelde een webshop voor al onze bieren:
www.s-hop.be. Fier als een pauw was ik!

Na het tekenen van een compromis, volgt de officiële aankoop van een huis - dat was gepland in november. Al maanden waren we alles aan het plannen & regelen: tekenen van de plannen van ons huis, duizend-en-een winkels bezoeken (denk aan keukenwinkels, tegelwinkels, badkamerwinkels etc) en offertes opvragen. Dus direct na de akte zijn we erin gevlogen: zelf alle gybroc uitbreken, plafonds, deuren etc. Druk karweitje!

December stond in het teken van ons huis, onze gezinnetje en onze familie. Net zoals dat bij kerstdagen behoort te zijn.

Ons kerstkaartje in 2019 - met dank aan Wim!

Maar toen we dus het jaar afsloten, zeiden Roel en ik tegen elkaar:

“Ik ben zo blij dat 2019 eindelijk gepasseerd is. Wat een loodzwaar jaar. Hoe dan ook, zo’n verschrikkelijk jaar als 2019, zal 2020 nooit kunnen worden. ”

— Pamela tegen Roel op oudejaarsavond

En toen diende 2020, inclusief creepy Corona virus zich aan…

Reizen met een kleuter... what a joy!

Binnenkort vertrekken we (voor de 3e keer) op reis naar Italië, naar Toscane en we gaan met de auto. Met een kind! Een rit van minstens 16 uur. Hoe overleef je dit? Hierbij wat tips die we de afgelopen jaren verzameld hebben.

Dit is voorlopig het plan:
- we vertrekken de vrijdagavond (dan valt ze sowieso al snel in slaap) - Roel rijdt tot de grens met Frankrijk
- ik rij dan tot in Zwitserland (ik ben een avondmens) & Roel neemt over wanneer ik te moe wordt (meestal Gotthard tunnel)
- we proberen zoveel mogelijk te rijden wanneer Lara slaapt (meestal zitten we al ver in Italië, over Milaan zelfs) voor ze wakker wordt
- wanneer ze ‘s morgens wakker wordt, kijkt ze graag wat tv, dus hebben we een draagbare DVD speler mee met een paar toffe kinderfilms (en Harry Potter, want dat vinden we allebei leuk)
- we hebben ooit moeten afrijden van we hoofdbaan door een gigantische file, met een omweg van een paar uur tot gevolg — toen zijn we even gestopt aan het strand, daar iets gegeten en haar wat in het zand laten spelen.

Items die je bij je moet hebben op de achterbank/binnen handbereik:

• drank (van water en kinderdrankjes tot ice coffee en redbull)

• sandwiches (makkelijk om te eten)

• iets om te snoepen (maar niet teveel, zie ook stukje hieronder!)

• dekentje/(nek)kussen voor ‘s nachts voor de kids & je passagier

• boek/e-reader/magazines voor de passagier

• speelgoed/dvd speler /ipad voor de kids

De 2e keer toen we naar Italië reden, heeft Lara op de grens met Luxemburg (dus net te ver om terug naar huis te keren), gans haar kinderstoel ondergekotst (daarom ook de tip om niet téveel snoep te voorzien!). Toen zijn we op de pechstrook mogen gaan om haar wat op te frissen, dus sindsdien voorzie ik in de koffer een pakketje (bovenop de valiezen) met vochtige washandjes, handdoekje, propere tenue en een verse overtrek voor haar stoel en dat verpakt in een Ikea zakje die je kan (geurdicht) afsluiten. Just in case! (FYI- Ook handig in case of kaka of pipi accidentjes!)

Toen Lara nog kleiner was (18 maand), zijn we naar Egypte geweest met Neckermann. Lara's eerste vliegvakantie! Ook dat zorgde wel voor de nodige stress... en voorbereidingswerk. Ik had gelezen dat kindjes van die leeftijd max 10 min hun aandacht kunnen houden bij hetzelfde spelletje, dus had ik meerdere kleine speelgoedjes voorzien voor haar: een nieuw autotje, boekje, etc, zodat ik elke 10 min iets nieuw kon bovenhalen.

Bij grotere kinderen zijn ook spelletjes op ipad of gsm en films/series op Netflix een aanrader. Wat bij ons ook vaak gebruikt wordt nu ze wat groter is, is zo’n reisset om te tekenen (die ligt eigenlijk standaard in de auto):

Ikea tekentas (€12.99)

Wat zijn jouw ultieme tips om te reizen met een (klein) kind? Laat maar weten!

Lara spreekt... (deel 1)

Onze kleine meid is ondertussen bijna 2 jaar (22 maanden om precies te zijn) en is volop woordjes aan het achterzeggen en kleine zinnetjes aan het produceren.

Omdat kindjes behalve superschattig, dus ook supergrappig kunnen zijn, ga ik mijn best doen om haar uitspraken af & toe te bundelen.

- konijn = kokonijn (hiervoor: nijn)
- rozijn =  nijn
- olifant = ofant
- mama/papa/opa/... foei (als ze haar gedacht niet krijgt) 
- Ester = ether
- krokodil = kokodil
- televisie = pipi
- vogel = bogel

Lara houdt niet enkel van diertjes, maar ook van Bob De Bouwer. 
'Bob De Bouwer, kunnen wij het maken? Bob De Bouwer, nou en of!' - of dat probeert ze toch te zingen...

Waarom schrijf ik toch zo weinig?

Dat is dus echt iets wat ik me minstens 1 keer per week afvraag. Ik doe het graag en voor mij werkt het therapeutisch... Werk is hoogstwaarschijnlijk één van de redenen. Het is een hele drukke periode geweest - eigenlijk het afgelopen anderhalf jaar.

Vorig jaar in januari kreeg ik er - naast TV Familie - 2 merken bij: Story & TeVe-Blad. Die job werd ervoor door 2 fulltimes uitgeoefend, dus ik kreeg er een serieuze workload bij. 2017 werd echt een loodzwaar jaar, waarbij ik soms echt diep in het rood ging en mijn eigen reserves opgebruikte.

Eerlijk gezegd, een deel van me kon het moeilijk begrijpen waarom iemand een
burn-out krijgt. Nu begrijp ik het wel. Op een gegeven moment ben ik (op kantoor - wanneer de meesten al naar huis waren) een paar keer in tranen uitgebarsten. 

Ik ben echter nipt aan een burn-out ontsnapt, dankzij een aantal factoren:
1/ mijn gezin dat voor energie, stabiliteit & geluk zorgt
2/ ik ben in overlevingmodus gegaan en 'ballast' zoals mijn politiek engagement geschrapt (evenals mijn hobby golfen, dat moeilijk verenigbaar blijkt te zijn met een klein kind in huis)
3/ ik ben naar mijn baas gestapt met de melding dat als ik zo doorging, dat ik ging crashen

Daarom heb ik een aantal maatregelen genomen op het werk die echt noodzakelijk waren. Een daarvan was me focussen op de business targets, en een onderscheid te maken tussen de must haves & nice to haves. Ik heb ook geleerd om neen te zeggen. Iets wat ik eigenlijk niet zo makkelijk vind, want ik laat me soms meeslepen door mijn enthousiasme en plichtsbewustzijn. Delegeren heb ik altijd gekund, net zoals iets loslaten. Probleem was in dit geval dat ik niemand had om aan te delegeren. Dit is ondertussen gelukkig rechtgezet in de vorm van een project manager als ondersteuning.  

Maar zoals ik dus zei: ik snap het waarom mensen een burn-out krijgen. Bij mij was het de combinatie tussen plichtsbewustzijn, mijn eigen nieuwsgierigheid en het niet (er)kennen van mijn grenzen. 

Het toppunt is wel dat ik blijkbaar niet voldoende mijn lesje had geleerd. In maart heb ik ja gezegd op een nieuwe (extra) uitdaging, namelijk om onze studio tijdelijk aan te sturen & de planning ervan op mij te nemen, tot aan de samensmelting van deze afdeling met Medialaan. Al vrij snel bleek dat de job niet exact was hoe het me werd voorgesteld (typisch nietwaar?) en dat het eigenlijk een beetje absurd was om dit erbij te nemen (bij mijn huidige job die ik ook bleef doen), aangezien het zeker een dikke fulltime was. Dat is dus direct ook de reden dat het de afgelopen maanden/jaar zo druk was op het werk... en zo stil op mijn blog. Want als er iets is waar ik 's avonds écht geen zin meer in had, dan was het wel om achter een pc te zitten. 

Maar aan alles komt een einde, zo ook aan die job. Vorige maand heb ik de studio achtergelaten in de bekwame handen van mijn Medialaan collega, en kan ik me ondertussen terug volledig focussen op mijn job als marketing manager. 

En ademen. Dat kan ik ondertussen ook weer. 

Wat niemand je vertelt over bevallen en pasgeboren baby's...

Mijn eerste foto met Lara

1/ Pasgeboren of niet: baby's maken lawaaitjes tijdens hun slaap. In die mate dat jij elke 5 seconde wakker schiet want 'de baby is toch niet aan het stikken', 'hoort die ademhaling te piepen', 'wat kan er in godsnaam zo grappig zijn dat de baby lacht' etc. (en ja, een baby lacht soms in hun slaap, really weird!). En na een tijdje schiet je wakker als je de baby NIET hebt gehoord de laatste 10 minuten met 'ze zou toch niet dood zijn hé'. Heel ergerlijk!

2/ De eerste kaka van een baby is pikzwart, vergelijkbaar met perenstroop. Dezelfde kleur, dezelfde kleverige consistentie. Echt waar, volgens mij smeren de vroedvrouwen dat als grap in die pamper. Een beetje zoals een studentendoop. Om te zien of je wel in het clubje van mama's toegelaten mag worden.

3/ Babykak stinkt evenveel als die van volwassenen. Echt waar. En die scheetjes ook. En als dit niet algemeen zo is, dan heb ik nog een gelijkenis tussen mijn dochter en de papa ontdekt.

4/ Niet alleen je baby draagt pampers de eerste weken na de bevalling. Ik denk dat ik een kilo ben kwijtgespeeld aan bloed. Je krijgt trouwens ook van die (megasexy - NOT) gaasonderbroeken aan. Het is zoals het klinkt. En... het is een one size fits all. Niet dus, knip die maar effe wat bij voor mij. 

5/ Je eerste toiletbezoek (langs beide kanten) is een hel. No details.

6/ Je buik is letterlijk een slachtveld! Vol paarse striemen, precies een half leeggelopen zakje dat daar hangt, boven een litteken van 15 cm (jup, ik heb mijn litteken gemeten!). En ja, ik weet dat veel vrouwen striemen krijgen tijdens de zwangerschap, maar ik was niet zoveel bijgekomen (12kg) en mijn buik was niet extreem groot, dus ik hoopte om (net zoals mijn moeder) daarvan bespaard te blijven. Not. De uitdrukking 'je strepen verdiend hebben' kan oorspronkelijk wel uit het leger komen, maar komt hier veel beter tot uiting vind ik. 

7/ Ik ben niet moeilijk als er bezoek komt. Echt: vrijwel iedereen heeft ons meisje al op de arm gehad. Zij vindt het niet erg, want ze slaapt vrolijk door. Waar ik echt niet tegen kan is als iemand (en ik ga geen namen noemen) mijn 2 weken oude baby uit mijn armen trekt met de melding 'ik ga ze eens pakken, ik heb genoeg ervaring met kinderen'. Op dat moment ben ik net niet ontploft. DOE. DIT. NOOIT! Niet elke moeder is zo makkelijk als ik (of perplex - nog steeds in twijfel) en we zijn hormoonbommetjes op dat moment. Je bent van je leven niet zeker als je dit doet!

8/ Spieren dat zo'n baby heeft! Buikspieren om jaloers op te zijn, (beetje ironisch, aangezien de mijne er nog nooit zo slecht aan toegeweest zijn) en dan die nekspieren. Lara hield al vanaf de dag van haar geboorte haar hoofdje naar boven als ze op haar buikje gelegd werd. 

9/ Baby's hebben last van acné. Echt waar. En het is zo'n zielig zicht. Gelukkig zal ze hiervan geen trauma's oplopen, in tegenstelling tot over 13 jaar. Dit is trouwens vanzelf weggegaan. 

10/ Ze noemen een platte baby echt zo met een reden. De eerste weken krijg je weinig reactie van je baby en slaapt je kind echt quasi continu. Niet dat we dat erg vinden. :)

Wat niemand je vertelt over borstvoeding...

Voor de bevalling had ik steeds in gedachten dat ik borstvoeding zou geven. Althans, mijn stelling was, als het lukt, wil ik dat graag doen. Ik weet dat het beter is voor je baby omdat ze zo antistoffen van de mama meekrijgen. 

Waar ik me niet op kon voorbereiden was dat Lara ab-so-luut geen borstvoeding wilde. Allé, afgekolfd in een flesje wel, maar aan de borst - o neen! Daar doet Lara Van Hamme niet aan mee. Herinner je je mijn blog 'tegentjok van in de buik'? Wel, dat is ze duidelijk ook na haar geboorte.

Je moet weten: Lara is een zalige baby! In het ziekenhuis sliep ze bijna constant, weende zelden en was altijd supercute en lief. Behalve op het moment dat ze aan de borst gelegd werd. Om de 3u was het een gevecht tussen haar, de vroedvrouwen en mijn tepel. Krijsen, met haar handjes slaan, wenen... Het was alsof ze letterlijk moest vechten. 

Nele had me al gewaarschuwd dat de eerste dag(en) moeizaam kon zijn. Maar dat je baby voldoende heeft met de paar druppels die ze uit je tepels persen. Dus, die eerste 2 dagen maakte ik me nog niet echt zorgen, en ging ik ervan uit dat het alsnog ging lukken. 

Alles hebben we geprobeerd: minstens 4 verschillende houdingen (per borst), een tepelhoedje, een tepelhoedje gevuld met melk, een tepelhoedje waarbij men met een spuitje melk bijgaf, zonder hoedjes en met een spuitje. Echt waar, alles waar de vroedvrouwen konden opkomen. Zelfs zij moesten toegeven dat het niet lukte en dat ze 'echt wel al een eigen willetje heeft hé' (again: tegentjok van in de buik). Ondertussen was ik al (moeten) beginnen met afkolven omdat Lara te weinig eten binnen kreeg en men bang was dat mijn melkproductie ging stilvallen. 

Het afkolven vind ik vreselijk. Eerst is het een half uur worstelen met Lara om te proberen haar te laten eten. Denk aan vroedvrouwen die op je tepels staan duwen om toch maar een paar druppels melk in je baby's mond te laten druppen. En na die pijnlijke beproeving (trust me, dit is echt geen pretje), moet je je tepels nog eens beproeven door er een afkolfmachine aan te hangen. Afkolven is exact wat je ervan verwacht: er hangt een tjoep aan je tepels de melk eruit te zuigen. Je voelt je gewoonweg een koe. Niet meer en niet minder. 

De derde dag (dat was trouwens ook de dag dat ik voor het eerst zelf naar toilet moest en me zelf moest douchen) kwam het tot een (anti)climax. Nadat Lara opnieuw overtuigend  aan het weigeren was om te drinken, zelfs een scene aan het maken was, ben ik zelf gebroken. Meer dan 2u heb ik zitten wenen. Toen de verpleegster die ochtend zei dat vandaag de zwaarste dag ging worden, dacht ik dat ze doelde op het lichamelijke aspect. Op het mentale had niemand me voorbereid. 

Je voelt je gefaald en op een heel instinctief en fundamenteel niveau afgewezen door je baby. Eten geven is zoiets basic, zoiets belangrijk. Als je daarin niet slaagt als moeder voel je de verantwoordelijkheid en het falen op je schouders drukken. Ik heb geweend tot ik zelf niet meer kon. Die avond heb ik, al wenend, Lara bij me genomen en haar gezegd: 'Meisje, als jij dit niet wilt, en ik hier zo aan onderdoor ga, waar zijn we dan in godsnaam mee bezig? Dit kan toch de bedoeling niet zijn? Jij wordt er boos en verdrietig van, en ik word er gefrustreerd van. Dit is voor ons allebei niet leuk. Mama ziet je doodgraag en wil alles voor je doen. Maar niet ten koste van jou en niet ten koste van mezelf. Vanaf nu gaat mama afkolven, zodat we allebei kunnen genieten van jouw voedingsmomenten'. Wonder boven wonder heeft ze die nacht voor de enige keer ooit wel willen drinken aan de borst. (erna was de goesting terug weg hoor). Alsof ze me verstaan heeft tijdens dat moment. I know, het is onmogelijk, maar als ik terugdenk aan haar gezichtje toen ik zo aan het wenen was, en toen ik die dingen tegen haar zei, zo serieus kijkend, alsof ze woord voor woord verstond wat ik bedoelde, dan krijg ik toch mijn twijfels. 

Voor mijn bevalling had ik alle mogelijke scenario's bedacht over mijn kind. Dat ze niet zou willen slapen, dat ze ziek zou zijn, dat ze veel gingen moeten overgeven, dat het een huilbaby ging zijn. Quasi alle mogelijke scenario's behalve de mogelijkheid dat ze niet zou willen eten. I mean... een kind van mij die niet wil eten? Huh?!

Ze had weinig zuigreflex. Die eerste weken had ze het zelfs moeilijk met een flesje. Ondertussen drinkt ze supergoed, groeit ze als kool en is al flink bijgekomen, dus alles is prima nu. En wat met de borstvoeding? Ik heb een maand afgekolfd (ben onlangs gestopt) en was veel meer relaxet nu haar voedingen geen gevecht meer waren. En ondertussen kreeg ze wel de nodige antistoffen binnen, dus een dubbele win. Dat ik me hierdoor een maand een koe gevoeld heb, tja, dat neem je er met liefde bij voor je kind. Op het einde was mijn melkproductie quasi volledig stilgevallen (is blijkbaar normaal als je baby niet wil drinken), dus dat is dat. 

En Lara? Die maakte geen onderscheid in de soorten melk die ze kreeg. Vanaf ze geen zin meer had om te eten, dan kneep ze haar lipjes zo hard dicht dat ze spierwit werden. En kreeg je de fles in haar mondje, dan spuugde ze de melk er zo weer uit. Een eigen willetje, dat heeft ze, die mooie dochter van me. 

Een keizersnede is geen gemakkelijke bevalling

Toen de dokter me zei dat onze baby waarschijnlijk via keizersnede geboren ging worden omdat ze in stuit lag, was mijn eerste reactie: 'ah das ideaal, dan kan ik dat inplannen'. Een uitspraak die waarschijnlijk veel over mij zegt als persoon (een psychiater zou er waarschijnlijk wel een of andere diepere betekenis aan koppelen), maar ik meende het oprecht op dat moment. Werken tot de week voor je bevalling en de kinderkamer nog verbouwen (zelfs na de bevalling) zorgt voor de nodige stress op vlak van planning. Ik hoef je dus waarschijnlijk niet te zeggen dat ik dus duidelijk een keizersnede heb onderschat. 

Mij leek het namelijk simpel: je gaat binnen in het ziekenhuis en poef, enkele uren later krijg je je baby in je armen, zonder ook maar 1 wee of 1 keer persen. En weet je, dat stuk klopt nog min of meer. Waar ik op voorhand niet bij stilstond was het feit dat het nog steeds een operatie is, waarbij men door verschillende lagen heen moet snijden en waarbij men dus met ijzeren klemmen je buikspieren opzij trekt. En ja, dat klinkt even pijnlijk (eenmaal de verdoving is uitgewerkt althans) als het is! Roel was aanwezig bij de keizersnede en er werden foto's genomen. Jaja, we hebben foto's van zowel de bewuste klemmen maar ook van het eerste wat we van ons meisje zien: namelijk haar poep (stuitligging weet je nog). Daarnaast hebben we prachtige foto's van hoe de dokter Lara uit mijn buik haalt, volledig wit (bedekt met een vers vernix-laagje). Echt wonderbaarlijk. Ook al is Lara geboren met de navelstreng rond haar nek (iets wat blijkbaar heel vaak voorkomt), alles was prima in orde met haar!

Het eerste wat ik hoorde was een gorgelend geluidje. Ze had namelijk nog wat vocht in haar longetjes (wat normaal is, dit vocht wordt er bij een gewone bevalling uitgeperst in het geboortekanaal). Lara werd meegenomen met de kinderarts (standaardprocedure bij een keizersnede), en Roel ging mee. Alles bleek in orde te zijn met onze kleine meid en toen werd ze teruggebracht bij me, in het operatiekwartier. Bij een normale bevalling krijgen moeder en baby na de bevalling een uur skin-to-skin. Dit wordt normaal niet gedaan bij een keizersnede maar aangezien we dit op voorhand gevraagd hebben, werd een uitzondering gemaakt voor ons. Hoe heerlijk was het om mijn kersverse baby in mijn armen te houden (ook al werd ik op dat moment dichtgenaaid). 

De bevalling op zich is inderdaad 'gemakkelijk(er)' voor de mama, maar je kan je niet voorbereiden op wat na de bevalling gebeurt. Eerst en vooral moest ik 24u platliggen na de operatie (ik had een spinale verdoving (aka trachie), dat is vergelijkbaar met de klassieke epidurale verdoving (je krijgt ook een ruggeprik), maar ze prikken iets verder). De prik zelf voel je wel wat, maar valt goed mee. Het is wel creepy om je onderlijf steeds meer verlamd te voelen worden. 

24u platliggen is geen evidentie als je pas moeder bent geworden. Weet je hoe verschrikkelijk het is als je je baby hoort wenen en je zelf niets kan doen? Haar eerste badje, haar eerste pampertjes,... alles zag ik gebeuren terwijl ik zelf niet mocht en kon rechtstaan.

Het tweede waarop je je niet kan voorbereiden is de pijn eenmaal de pijnstillers zijn uitgewerkt. De dag na de keizersnede moet je namelijk al voor de eerste keer rechtzitten en uit je bed komen. Je moet weten, je baarmoeder wordt tijdens de zwangerschap uitgerokken en wordt tijdens de keizersnede trouwens ook je buik gehaald (dat heb ik er toch van begrepen aangezien ze op een gegeven moment tijdens de operatie zeiden 'en nu gaan we de baarmoeder terugsteken' - iets wat Roel ook gezien heeft). Dus, op het moment dat je gaat rechtzitten, valt je baarmoeder precies, onderhevig aan de zwaartekracht, een eind naar beneden, met alle pijnlijke gevolgen van dien. Ik ben niet kleinzerig, ik heb al jaren last van migraine en het prikkelbare darm-syndroom, dus ik durf zeggen dat ik al wat pijn heb gevoeld in mijn leven. Maar ik kan je verzekeren: op dat moment had ik echt pijn met hoofdletter P. Ik huilde stille, dikke tranen, en was zo wit als mijn laken. Mijn man en beste vriendin Stéphanie die er toen bij waren, waren half in shock om mij zo te zien. 

Pijn is eigenlijk een wonderbaarlijk ding. Nadien (en ik spreek van maanden of zelfs jaren later), kan je je wel herinneren dat iets veel pijn heeft gedaan, maar de intensiteit ervan vergeet je. Als kind heb ik bijvoorbeeld een gesprongen appendix gehad, en ik weet dat ik toen aan het janken was (luidop, letterlijk) van de pijn, maar nu kan ik me die intensiteit niet meer voor de geest halen. Toen ik Nele (een andere beste vriendin, die vorig jaar ook met keizersnede is bevallen) dit vertelde, hoeveel pijn ik had die dag, moest zij ook eerlijk toegeven dat ze zich niet meer kon herinneren dat dit zo'n pijn deed. Diezelfde avond heeft haar man toen bevestigd hoe hard ook zij hiervan had afgezien. Mijn moeder die 2 jaar geleden is geopereerd aan kanker, die immense pijnen heeft ervaren, gaf toe dat ze wel weet dat ze immense pijn heeft gehad, tot op een punt dat ze bijna niet meer wilde leven, maar dat ze de pijn zelf niet meer voor de geest kan halen. Bizar hoe ons lichaam werkt hé? Ik denk dat dit een soort zelfbescherming. Soit, dit stuk even terzijde.

Twee dagen na de keizersnede werd mijn blaassonde uitgehaald en moest ik zelf naar het toilet gaan. Dus, ook zelf stappen tot het toilet. Echt waar, die paar meters leken me zwaarder dan de Dodentocht. Stap voor stap, mankend, voorovergebogen, Roel z'n hand vasthoudend. Kreeg hij direct een voorbereiding van ons leven samen over 50 jaar. Daarna moest ik niet alleen naar het toilet gaan, maar ook mezelf douchen. Ik zat daar op een krukje, bevend in die douche. Aparte ervaring. Volgens verpleegsters is deze dag de ergste. 

En daarna gaat het elke dag wat beter, al kon ik moeilijk wegsteken dat ik een operatie had gehad. Op woensdag is Lara geboren, zondagmiddag mocht ik al naar huis. Heel snel, I agree. Ik was mijn kamer zelfs nog niet uitgeweest om de simpele reden dat ik het ervoor gewoon nog niet kon. En een deel van me was bang dat ik zelfs het einde van de gang niet zou halen. Maar dat lukte tegen al mijn verwachtingen in best wel. Nadien was ik blij dat ik al zo vroeg thuis was, hier had ik een pak meer rust dan in het ziekenhuis.