Ik heb ontdekt wat diëten extreem moeilijk maakt! Reisjes. Echt waar. Mijn skireis was een beproeving. Denk vooral aan de liters bier en vettige snacks op die koude bergwand. Maar dat kon ik ergens nog verwachten. Wat ik zwaar onderschatte, waren de citytrips. Eerst en vooral plan ik die niet ruim op voorhand, dus 2 citytrips op 3 maanden is zelfs voor mij wat teveel van het goede. En voor mijn dieet: zeker! En als ik dacht dat Berlijn moeilijk was: wel, I was wrong. Londen is moeilijker. Reizen terwijl je al 4 maanden aan het diëten bent is gewoon het moeilijkst. Eerlijk, na een aantal maand ben je diëten kotsbeu. Echt. Sowieso is het nooit leuk, maar door m’n coach en alle steun die ik via m’n blog gekregen heb (waarvoor nogmaals dikke merci!) en van m’n vrienden, was het goed doenbaar. De laatste tijd ben ik de motivatie wat kwijt. Ik ben ze trouwens volop aan het terugzoeken, dus wie ze gevonden heeft, stuur maar door.
Maar: Londen dus. Niet gedieet. Aan de andere kant had ik wel een fantastische reis, dus het weegt ertegen op!
Allereerst wil ik Ruth bedanken: niet alleen heeft zij de jaarlijkse reis van Jong VLD geregeld, zij was ook mijn kamergenote, en diegene met wie ik ettelijke lachbuien heb gedeeld. Ruth: you were amazing!
We zijn dus op vrijdag de 17e toegekomen in Londen, rond half 10. Direct na aankomst, zijn we rechtstreeks (lees: met de taxi) naar het Vlaamse Huis gegaan. Daar kregen we ’s morgens behalve een tas koffie (really needed that), een aantal interessante lezingen over het FIT: Flanders Investment & Trade agency. Deze grappige slide over zaken doen met Britten wil ik jullie alvast niet onthouden:
Erna volgde een ervaring die toch wel speciaal was: we waren uitgenodigd om bij te Belgische ambassadeur te gaan eten, bij hem thuis. Hartelijk dank aan Tine (Second Secretary) daarvoor. Kijk, als je met de ambassadeur aan tafel zit, dan durf je ten eerste geen foto’s te nemen van je eten (dus dank je Ann-Sofie voor de foto’s, ik had het lef niet), ten tweede pas je op je taal (ja, als West-Vlaamse niet altijd de meest evidente taak), ten derde durf je amper bewegen (vooral aangezien die tafels zodanig laag waren, dat ik bijna alle glazen omver liet vallen toen ik aan tafel ging. Het maakte het net iets minder genant dat 2 van mijn tafelgenoten identiek hetzelfde hebben voorgehad , maar toch, awkward) en tot slot: diëten (a.k.a. eten laten liggen) is not done. Bleek echter dat de ambassadeur een heel interessante, sympathieke mens was, die met veel interesse vragen stelde over ons. Een aangename verrassing dus. En met deze verfijnde, lekkere maaltijd maak ik jullie even jaloers:
Ik heb duidelijk geen leven dat past bij een dieet hé? Gelukkig hebben we erna nog wat rondgewandeld, naar de volgende stop op het programma, namelijk een lezing bij de liberale denktank IEA (=Institute of economic affairs). Onderweg natuurlijk ook een verplichte foto gemaakt (met roomie Ruth):
Heel interessant, maar ik was blij toen het drukke dagprogramma afgelopen was. Ik kijk uit om in de hostel even te rusten en me klaar te maken voor de diner en een avondje stappen.
Aangekomen in de hostel bleek dat ik in Berlijn gigantisch verwend was qua hostel en dus nogal verkeerde verwachtingen koesterde. Deze hostel was zo fout en crappy dat het eigenlijk hilarisch was. Het voelde nogal aan als kamperen. Of als in de gevangenis zitten. Het is wel een aanrader om ons justitiedepartement daar onderdak te geven als die eens naar Londen gaan: dan weten ze pas echt hoe die overbevolking van de gevangenissen aanvoelt!
Bewijs? Ziehier. (ter info: Ruth heeft deze niet geboekt
Maar, eerlijk is eerlijk. Ik heb buikpijn gehad van het lachen. Dus, moet kunnen! Trouwens, iedereen die denkt dat Jong VLD vol fils-à-papa’s en dikkenekken loopt: ziehier het bewijs van het tegendeel. Vrijwel iedereen kon er goed mee lachen, waardoor de sfeer voor we naar het diner gingen (opnieuw een ‘opgelegd’ menu), supergoed zat.
Na een leuk feestje in Soho, vermoeid gaan slapen om de dag nadien naar de Houses of Parliament (Westminster) te gaan. De gids was hilarisch. Behalve toen hij me eruit pikte omdat ik aan het lachen was. ‘Little Miss Red Riding Hood, I have a popquiz for you’. Damnit. Maar verder: super grappige en sympathieke gids.
In de namiddag hadden we nog een stadswandeling. Waar de gids in The Houses of Parliament supergoed was, vond ik de gids in de middag iets minder. Na een ijsje in het park (yes, I plead guilty) werden we verwacht voor een tourtje in de Londen Eye. Yes, het is een tourist trap, maar het was wel gezellig. En we sloten de avond af met een traditionele Engelse maaltijd (op dat moment was mijn dieet mijn echt aan het haten).
Wat daarna gebeurd is, na het uitgaan… hmmm. What can I say, what can’t I say? Misschien kan ik afsluiten hiermee: what happened in Londen, stays in Londen, en gaat nu verder door het leven als de verdragen van room 130.
De laatste dag kregen we een heel interessante spreker van Kohlberg Kravis Roberts & Co. Ltd, een multinational private equity firm over investmend funds. Eerlijk: de momenten dat ik niet in slaap was (hele korte nacht de dag ervoor), vond ik het heel interessant. Maar het was warm op de ambassade en ik moest de tol betalen van een zwaar weekend!
Oorspronkelijk was het plan om te blijven tot dinsdag, maar ik keerde vroeger terug, aangezien ik maandag een fotoshoot had voor Flair. Alle details daarover volgen volgende week! Haal zeker de Flair van 4 juni in huis: ik sta erin!
